Hondje Cayo | huilen | Tidy Minds

Rouw en verdriet: hoe lang mag ik huilen?

Het is inmiddels 10 dagen geleden dat ons lieve hondje werd ingeslapen. Gedachten aan hem schieten nog steeds regelmatig door mijn hoofd. Ik huil er nog steeds iedere dag om. Ik raak soms in paniek van de verstrijkende tijd. Hoe langer het geleden is, hoe meer hij een herinnering wordt in plaats van een geluksfactor in ons leven. Ik wil niet dat hij onderdeel wordt van het verleden en huil daar ook 10 dagen later nog hard om. Hoe lang mag ik blijven huilen? Wat is normaal?

Die maandagmiddag 1 juli werd alles even somber. Ons hondje Cayo bleek ernstig ziek. Harttumoren. Cayo kon niet meer en moest direct worden ingeslapen. Die maandagavond zouden we hem voor het laatst zien in het dierencrematorium, mijn ouders en ik. Het was mooi hem nog een laatste keer te zien. Het was net alsof hij sliep. Die avond kon ik alleen maar huilen. Zo hard dat ik er hoofdpijn van had. Die nacht kon ik niet slapen en spookte hij non stop in mijn hoofd. Die dinsdag kon ik aan weinig anders denken. Ik werkte wel, maar deed vooral de makkelijke taken. Tussen de huilbuien door. Ik sliep die avond weer zo slecht. Ik droomde van hondenpootjes die weggingen, zo raar. Ik bleef huilen om mijn hondje.

Of mijn hondje. Het is eigenlijk de hond van mijn ouders. Waarmee ik als tiener nog heb samengewoond en waarop ik later nog zo vaak heb gepast. Twee maanden terug kwam hij nog vijf weken bij ons slapen. We gingen met hem op een roadtrip tijdens een lang weekend vrij. Hij was erbij toen we voor het eerst klusten in ons nieuwe tuinhuisje en speelde toen nog als een dolle in het kniehoge gras. Hij kroop stiekem op de bank, als hij dacht dat wij het niet zagen. Hij verdreef alle poezen uit de tuin en at zo graag komkommer en courgette. De herinneringen zijn zo vers en ook zo oud. Hij draaide al 13 jaar mee in mijn leven. Maar niet mijn hondje dus. Hij was niet echt van mij. Dus zou ik toch minder verdriet moeten hebben, schiet het door mijn hoofd.

Langzaam worden de tranen minder. Ik kan me weer concentreren op mijn werk en geniet van leuke dingen. Toch voel ik een onderliggende somberheid. Toch komen de huilbuien steeds weer op. Afgelopen weekend werkte ik hard in onze volkstuin. Dat gaf voldoening. Het buiten zijn deed me goed. Maar tussendoor huilde ik heel hard, toen mijn moeder liet weten dat ze de as hadden opgehaald. Zondag huilde ik mezelf in slaap. Ik was boos dat het alweer een week geleden was. Cayo werd door de verstrijkende tijd langzaam een herinnering in plaats van iets van nu. Als ik de tijd laat verstrijken, glipt hij langzaam weg.

Maar is dat niet juist de bedoeling? Zou ik daar niet juist vrede mee moeten hebben? We zijn nu 10 dagen verder. Cayo was geen onderdeel van mijn dagelijks leven behalve af en toe tijdens de vliegvakanties van mijn ouders. Ik heb geen gat in mijn dag, omdat ik geen hond meer hoef uit te laten. Mijn leven is niet drastisch veranderd, zoals dat van mijn ouders. Hij heeft een lang en goed leven gehad. Mijn normale leven gaat gewoon door en geeft me veel positiefs. Waarom huil ik dan nog steeds? Het is maar een hond. Een huisdier. Wat moeten mensen wel niet van mijn verdriet denken?

De gedachtenloop houdt maar niet op. Ik denk aan ons hondje en vervolgens weer aan het denken zelf. Ik veroordeel het denken. Ik veroordeel mijn tranen. Niemand die mij er iets over heeft gezegd. Niemand die me afkeurend aankijkt. Toch vraag ik me steeds af of het oké is. Ik vraag me af hoe lang ik mag blijven huilen.

Mijn eigen gevoelens en gedachten veroordelen is zinloos. Het is een gedachtenloop die je alleen maar ongelukkig en verdrietig kan maken. En hoe suf is het om nog ongelukkiger en verdrietiger te worden, omdat ik het zo suf vind dat ik zo ongelukkig of verdrietig ben? Op veel vlakken in mijn leven heb ik die zinloze gedachtenloop de afgelopen jaren los kunnen laten. Maar nu even niet als het om ons hondje gaat. Ik voel me op dat punt zo onzeker en kwetsbaar dat mijn oude patroon weer de kop op steekt.

Loslaten dus. Niet mijn hondje loslaten. Niet de tranen loslaten. Maar mijn oordeel daarover. Ik mag net zo lang huilen om het verlies van mijn dierenvriendje als mijn tranen blijven komen. Voor zover ik wel al enig onbegrip zou krijgen, het maakt niet uit of andere mensen mijn verdriet begrijpen.

Toch?

Bewaar deze blog op Pinterest om later te herlezen:

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven