Nog geen acht weken geleden werd ons mooie meisje geboren met een halve lotusgeboorte. Ook al moest de gewenste natuurlijke thuisbevalling wijken voor een medische spoedopname en inleiding vanwege zwangerschapsvergiftiging, kon de lotusgeboorte uit ons bevalplan wel doorgaan.
Wat is een (halve) lotusgeboorte?
Meestal wordt na de geboorte van een baby de navelstreng doorgeknipt, waarna de baby niet meer met de placenta verbonden is. Vervolgens wordt de placenta geboren, maar de baby ligt dan al los van de placenta in de armen van zijn of haar moeder. Het kan ook anders met een (halve) lotusgeboorte. Bij een lotusgeboorte wordt de navelstreng niet doorgeknipt en blijft de placenta met de baby verbonden, totdat de navelstreng vanzelf afvalt. Dat is meestal na een paar dagen. Als je kiest voor een halve lotusgeboorte zoals wij, dan knip je de navelstreng pas een aantal uur na de geboorte van de placenta door.
Voor een lotusgeboorte wordt zowel om spirituele als medische redenen gekozen. Vanuit spiritueel oogpunt wordt de placenta nog wel eens gezien als een tweeling met de baby; ze worden uit hetzelfde klompje cellen gemaakt in het begin van de zwangerschap. Ook wordt de placenta geëerd als bijzonder orgaan dat bij de baby hoort en waar de baby zelf afstand van doet, als het daar klaar voor is.
Maar er zijn ook medische redenen om de placenta niet direct van de baby te scheiden. Het bloed van de baby loopt via de navelstreng naar de placenta, waar dat bloed wordt voorzien van zuurstof, voedingsstoffen en meer vanuit de moeder. Een deel van het bloed zit dus in de placenta en onze verloskundige vertelde ons dat als je de navelstreng (te) vroeg doorknipt, dat bloed van jouw baby daar ook zal blijven. Geboren worden is voor een baby al zwaar genoeg en door de navelstreng niet of pas later door te knippen, kan al het bloed van de baby terugstromen naar de baby en gaat het niet verloren.
Wij kozen daarom voor een halve lotusgeboorte: pas als de placenta is uitgeklopt en de navelstreng wit is gekleurd, wordt die doorgeknipt. Ik wilde dat doorknippen ook graag zelf doen, zodat ik de fysieke verbinding tussen mijn eigen placenta met de baby zelf kon beëindigen. Dat momentje was achteraf in de praktijk een stuk minder mooi en symbolisch dan ik had gewild, want door de chaotische en medische ziekenhuisbevalling was er maar weinig rust en ontspanning om hierbij stil te staan. De verpleegkundigen waren overigens meer dan blij, toen de navelstreng werd doorgeknipt. Zij werden maar onrustig van dat bakje met mijn placenta naast me op bed en waren bang dat het van het bed zou vallen met de baby er nog aan.
Afscheid nemen van de placenta
Precies om die reden besloot ik om thuis nog een moment te nemen om afscheid te nemen van de placenta. Dat klinkt misschien wat zweverig – en misschien is het dat ook wel voor anderen. Mijn zwangerschap was behoorlijk zwaar en mijn bevalling was ook alles wat ik daarvan niet had gewild. Ik zocht een manier om dat een plekje te geven en dat achter me te laten. De placenta werd daarvoor het symbool.
In het ziekenhuis had ik gevraagd om de placenta te bewaren en in te pakken. We bewaarden die in het koelkastje van de bevalsuite tot we naar huis gingen. Ik vroeg een vriendin of ze langs wilde komen om samen met ons afscheid te nemen van de zwangerschap en bevalling. Hoe zwaar alles ook was geweest, mijn lichaam had wel een prachtig meisje gemaakt en gebaard. Ook al was ik verdrietig en teleurgesteld over die zwangerschap en bevalling, ik wilde mijn lichaam ook dankbaar zijn en op een positieve manier benaderen. Mijn placenta was het perfecte symbool: dat prachtige orgaan was in mijn lichaam gemaakt om 37 weken lang ons meisje te voeden en te laten groeien. Wat een prestatie!
Ik heb thuis de placenta uitgepakt en – uit nieuwsgierigheid – ook eens goed bekeken. Veel verloskundigen laten na de bevalling de placenta aan de ouders zien, maar in het ziekenhuis werd dat niet gedaan. Ik vond het interessant om de vliezen te zien waarin ons meisje al die tijd had gezeten en om de aderen als een soort boomtakken op het orgaan te zien. Uiteindelijk heb ik de placenta in de tuin begraven en daar een kruidenplant geplant.
Zweverig? Misschien. Voor mij was het een fijn moment om een bijzondere periode af te sluiten.
Ik ben geen arts of verloskundige, maar deel slechts de informatie die ik zelf heb gekregen en gelezen over de lotusgeboorte. Overleg vooral met jouw verloskundige of gynaecoloog om te bepalen wat bij jouw situatie past.
