Bij een zwangerschap dacht ik aan die bekende roze wolk van verliefde gevoelens voor een ongeboren baby, een prachtig bolle buik en die beroemde ‘glow’ van zwangere vrouwen. De realiteit bleek behoorlijk anders en hoewel de verliefdheid voor de baby er direct was, was de zwangerschap zelf vooral een noodzakelijk kwaad. Er is geen roze wolk tijdens mijn zwangerschap en dat was iets waar ik eigenlijk nog nooit iemand over had gehoord.
PMS-perikelen voor de zwangerschap
Misschien had ik het zwangerschapsplaatje te veel geïdealiseerd. Of dacht ik vooral aan het geluk als je (makkelijk) zwanger wordt, terwijl dat niet iedereen gegeven is. Ik had zin in de zwangerschap en zag dit als een nieuwe fase voordat er een nog nieuwere fase zou aanbreken als ouders. Uiteindelijk begon bij mij de ellende nog ver voor de zwangerschap.
Het duurde niet lang voor ik zwanger raakte. Dat was iets waarmee ik mezelf gelukkig prees, al was het maar omdat de aanloopfase me niet makkelijk af is gegaan. Ik liet mijn spiraaltje verwijderen en voor het eerst sinds jaren kwam er daardoor weer een natuurlijke cyclus op gang. Een cyclus met een week lang helse PMS (premenstrueel syndroom) vol huilbuien, pijnlijke borsten en misselijkheid. Werkelijk alles deed me pijn en mijn huid was overgevoelig voor iedere aanraking. Waar ik voor de anticonceptie de menstruatie zelf altijd als vervelend had ervaren, bleek die in het niet te vallen bij die PMS-week.
Gelukkig was het maar een week en nam ik me voor die week vooral aan mijn gevoeligheden toe te geven. Ik wilde niet vechten tegen mijn natuurlijke lichaam, maar daarin kunnen berusten en die zelfs kunnen omarmen. Ik ontdekte een nieuwe interesse voor mijn natuurlijke cyclus – de eerste weken zo energiek, dan die helse PMS en de minder fijne menstruatieweek – en besloot om me hier meer in te verdiepen na een zwangerschap. Ik zou dan niet direct weer een spiraaltje of andere onderdrukking van de cyclus gebruiken, maar proberen in contact te komen met die cyclus en mijn natuurlijke patroon.
Op het moment dat ik zwanger raakte, had ik precies diezelfde PMS-klachten. PMS en zwangerschapssymptomen liggen behoorlijk dicht tegen elkaar aan en dat heb ik volop ervaren. Ik was er zelf juist van overtuigd dat ik die maand niet zwanger was geworden, want ik had gewoon weer mijn PMS-klachten. Totdat de klachten niet meer ophielden en er geen menstruatie kwam. Ik was zwanger!
Een half jaar ziek, zwak en misselijk
Sebastiaan vulde ons huisje met ballonnen en haalde taart om het te vieren. De taart was al niet meer aan mij besteed, want misselijk was ik direct. We besloten geen geheim te maken van dit blije nieuws en vertelden het gelijk aan de mensen dichtbij ons. We waren dolgelukkig met dit nieuws!
Maar die misselijkheid en andere PMS-achtige klachten? Die gingen niet meer over. De normale PMS-week werd een maand, nog een maand en nog een maand en nog een maand. De misselijkheid tijdens mijn normale PMS bleek nog niks te zijn bij de zwangerschapsmisselijkheid. Al snel waren mijn dagen ondraaglijk door het spugen, het slappe gevoel en mijn weerstand van alles rondom eten. Ik kon tussen de misselijkheidsgolven door genoeg eten, dus afvallen deed ik niet. Ik probeerde dan juist zo vaak mogelijk te eten, omdat een volle maag minder misselijk maakt. Bij de eerste kennismaking bij de verloskundige in de zesde zwangerschapsweek werd me geadviseerd medicatie bij mijn huisarts te vragen. Die heb ik vervolgens een half jaar moeten slikken. De misselijkheid was daarmee niet over, maar het spugen grotendeels wel.
Ik had het geluk door het thuiswerken in 2020 gewoon door te kunnen werken, met een spuugemmer naast mijn bureau dan wel. Ik voelde opeens maar al te goed hoe je als zzp’er bij ziekte geen inkomsten hebt en ik pushte mezelf om door te werken. Mijn dagen bestonden al snel uit misselijkheid, werken, slapen en proberen mijn eten binnen te houden. Ik kwam de deur bijna niet meer uit en onze vakantie naar Italië moesten we afzeggen.
De grootste klap kwam met het tweede trimester. Dan gaat de misselijkheid meestal over, maar bij mij was er geen verschil te merken. Ik zou toch niet tot die kleine groep horen die de hele zwangerschap misselijk is? Hoe moest ik dat overleven? Ik werd er erg somber door. Ik kreeg vaak te horen dat kwaaltjes er nu eenmaal bij horen. Of dat ik gelukkig moest zijn dat ik zo makkelijk zwanger was geraakt. Daardoor voelde ik me naast somber ook nog eens eenzaam. De roze wolk was ver te zoeken.
Geen roze wolk, maar wel liefde voor mijn lichaam
Het tweede trimester vond ik mentaal zwaar. Mijn lichaam kreeg een buikje en werd steeds meer dat van een zwangere. Van die mijlpaal kon ik niet genieten, want ik lag eigenlijk vooral op bed. Ik kon me niet voorstellen dat dit nog maanden zou duren.
Bij de echo’s had ik het kindje gezien en ik voelde alleen maar liefde. Het moment dat de schopjes en het draaien voelbaar werden, waren voor mij wel een mijlpaal. Dat kindje waar ik die liefde voor voelde en waar mijn lichaam dit allemaal voor deed, kon ik nu de hele dag ervaren. Het was mijn houvast en hielp me bij mijn sombere buien. Na een half jaar werd de misselijkheid langzaam minder om plaats te maken voor nog veel meer klachten. Door het uitzetten van mijn ribben had ik helse pijnen en lag ik het liefst in bed. Voeten zwollen op, brandend maagzuur werd een hels probleem, mijn polsen en handen werden ontzettend pijnlijk, ik hield vocht vast, kon niet slapen van de rusteloze benen én kon opeens door bekkenbodeminstabiliteit niet meer lopen.
Door de aanhoudende misselijkheid, de moeizame dagen en mijn kleine wereldje had ik mezelf inmiddels eigen gemaakt om niet te veel meer te willen. Het was voor mij het nieuwe normaal geworden en ik had me erbij neergelegd dat dit mijn hele zwangerschap zou duren. Mijn buik werd steeds groter en het kindje steeds meer aanwezig. Ik kon en wilde niet langer teleurgesteld en boos zijn in mijn lichaam dat zoiets moois deed als dit kindje maken. Ik accepteerde dat mijn lichaam een grootse prestatie aan het verrichten was en dat mijn lichaam dat liet merken.
Nee, er is dus nog steeds geen roze wolk tijdens mijn zwangerschap. Mijn wereldje is klein, zeker nu ik niet meer goed kan lopen. Het slechts slapen door de pijntjes en rusteloze benen is moeilijk. Ik ervaar sombere momenten. Maar los daarvan kijk ik ook ontzettend uit naar de geboorte van ons kindje én ben ik meer dan trots dat mijn lichaam dat kindje al maandenlang van een veilige plek om te groeien kan voorzien. Daarvoor doe ik dan wel een stapje terug. Terwijl ik ondertussen – nu 32 weken zwanger – ook de weken aftel tot het einde van deze zwangerschapsfase.
Nog acht weken tot de uitgerekende datum.
