Maartje Tidy Minds

Mijn spullendetox: opruimen met Marie Kondo

Opruimen met Marie Kondo is een grote en drastische beslissing. Het is niet iets dat je in een uurtje doet en meestal ook niet iets waar je spontaan aan begint. Ook bij mij begon mijn spullendetox heel geleidelijk. Eigenlijk helemaal niet zoals Marie Kondo het aanbeveelt, maar ik had het nodig om de slag te pakken te krijgen. Lees in deze blog mijn ervaring met het opruimen volgens Marie Kondo en hoe het mijn leven veranderde.

Hoe het opruimen begon te kriebelen

Ik voelde het al een tijdje. Mijn leefomgeving paste niet meer bij me. Bij het rondkijken in mijn huis kreeg ik soms een onprettig gevoel. Ik zag veel items die me dierbaar waren en mijn huis een thuis maken, maar ook zo veel ongebruikte spullen. Waarom had ik die eigenlijk?

Dus begon ik spullen weg te gooien.

Dat rek met weinig gedragen, nette jasjes? Ik haalde vrijwel alle jasjes uit mijn kledingkast en gaf ze weg. Waarom lag die oude fotocamera al jaren te verstoffen in een la, terwijl ik mijn spiegelreflexcamera gebruik? Zou ik die stapels gelezen tijdschriften ooit nog gaan herlezen? Mijn oude studieboeken? Hoe meer ik door mijn kasten ging, hoe meer ik tegenkwam. Oortelefoons en opladers van elektronica die ik al lang niet meer had, en eindeloos veel accessoires en andere prullaria die ik niet meer mooi vond. Veel verdween in de vuilniszak, nog meer gaf ik gratis weg via marktplaats. Voor mij hadden de spullen geen waarde meer, maar zo kregen ze een mooi nieuw leven. Dat gaf me zo’n heerlijk gevoel!

Ik kon niet goed plaatsen waarom dit nou allemaal nodig was. Het begon misschien met troep opruimen. Oude opladers, kapotte spullen en verlopen garanties zijn gewoon zooi. Hoog tijd dat dat mijn huis verliet. Maar het was meer dan een grote schoonmaak. Want waarom kriebelde het ook bij die kleding en schoenen die ik wel mooi vond, maar uiteindelijk toch weinig droeg? En die verstofte bakspullen en dat ongebruikte servies?

Opruimen volgens Marie Kondo

Het viel het kwartje pas, toen ik het boek Opgeruimd! van de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo las. Ken je die scene uit Gilmore Girls, waarin Emily als een idioot door haar spullen gaat en haar volledige huisraad de deur uit doet? Alles laat ze door haar handen gaan en steeds weer roept ze “This doesn’t spark joy!”, waarna het item het huis moet verlaten. Ze blijkt te zijn gegrepen door het opruimvirus van Marie Kondo.

Marie Kondo legt in haar boek Opgeruimd! de methode uit waarmee ze zo veel mensen geholpen om hun huizen op orde te krijgen. Haar methode is bijzonder rigoureus en drastisch: je pakt alle items in je huis een voor een vast en vraagt je af of je er blij van wordt. Als je niet direct wordt overspoeld door blijdschap? Weg ermee! Haar bedoeling is dus niet om een betere manier te vinden om al je spullen op te bergen, maar om jouw hoeveelheid spullen drastisch terug te brengen tot precies dat wat je nodig hebt om het leven te leiden dat jij voor ogen hebt. Je kiest dus niet welke spullen je weg wil doen, maar juist voor wat jouw favorieten zijn en wat jij het meest en het liefst gebruikt.

Aan het eind van het boek legt Marie Kondo uit wat het effect van dit drastische opruimen op haar cliënten is. Hoe ze in hun huis opeens terugzien hoe ze nu echt willen leven en waar hun passie ligt, hoe ze leren te kiezen voor waar ze blij van worden en hoe ze leren wat ze precies nodig hebben om te leven zoals zij dat willen. Dat was het moment dat bij mij dat kwartje viel.

Hoe ik was veranderd, maar mijn spullen niet

Ik had het afgelopen jaar veel emoties losgelaten. Maar mijn leefomgeving sloot daarop nog niet aan. In veel van mijn spullen zaten mijn oude, negatieve emoties opgeslagen. Ik had bijvoorbeeld altijd veel angst voor de (financiële) toekomst. Ik had veel spullen bewaard met de gedachte dat ik wellicht geen geld zou hebben om iets vergelijkbaars te kopen, wanneer ik het in de toekomst toch nog een keer nodig had. Die lelijke blender uit het kerstpakket bewaarde ik voor als mijn blender stuk zou gaan. De puzzels uit mijn ‘puzzelperiode’ hield ik al jaren achter de hand voor het geval ik weer een nieuwe puzzelfase zou krijgen. De kapstok uit mijn oude huis is te groot voor de hal van mijn huis en lag daarom al vijf jaar in de kast te verstoffen, omdat ik het nog steeds mooi vond. En dan misschien in een volgend huis weer zou ophangen?

Ik had deze spullen allemaal niet nodig. Als mijn blender stuk gaat, wil ik niet eens die slechte blender uit mijn kerstpakket gebruiken. Ik spaar liever een tijdje om weer zo’n mooi apparaat te kopen als ik nu heb. Die puzzelperiode gaat waarschijnlijk niet komen en voor een eventueel nieuw huis vind ik tegen die tijd echt wel een andere mooie kapstok. Ik heb die angstgevoelens van ‘als dan’ en ‘wat als’ al lang niet meer, maar ik had nog wel de spullen die daarbij hoorden.

Ik paste mijn huis aan op de persoon die ik was geworden

Ook veel andere gevoelens waren al lang verdwenen.

Dat bekende schuldgevoel over het weggooien van een cadeau van een dierbare kan ik loslaten om voor mijzelf te kiezen. Ik weet dat die dierbare dat zelf ook liever heeft dan dat ik iedere dag tegen een cadeau moet aankijken dat ik niet mooi vind of liever niet gebruik.

En mijn zakelijke kleding? Ik had ooit aan het begin van mijn work life bedacht dat een net jasje een essentieel onderdeel was van een zakelijke outfit. Ik kon geen professional zijn als ik er niet professioneel uit zou zien. Maar mijn smaak veranderde en mijn oordeel over mezelf nog meer. Ik hoefde geen nette jasjes te dragen, als ik dat niet fijn vond. Of mooie, strakke rokken waarin ik niet zo prettig mijn morning walk van een half uur naar kantoor kan maken. Of die prachtige pumps die eigenlijk niet zo fijn lopen. Mijn eigen oordeel hierover had ik al lang losgelaten door het simpelweg niet meer te dragen en bewust te kiezen voor werkkleding waarin ik mij wel prettig voel. Nu de jasjes, kokerrokken en pumps zelf nog!

Het inzicht dat ik mijn huis aanpaste aan de persoon die ik eigenlijk ben geworden en aan de manier waarop ik mijn leven inricht, maakte best wat tranen los. Mijn gevoel over mijn (ont-)spullen viel opeens op zijn plaats. Die eye-opener én de tips van Marie Kondo waren een enorme stimulans om mijn opruimmissie door te zetten. Ik las het boek op zaterdagochtend uit en dat weekend ging ik als een wervelwind door mijn huis. Ik plaatste eindeloos veel ‘gratis af te halen’-advertenties online en de weken daarna stonden iedere dag mensen voor de deur om mijn spullen op te halen. Dag blender, puzzels, oude lampen, pumps, jasjes, ongebruikte bakspullen, overbodige drinkglazen, vogelhuisjes, te grote rijstkookpan, kapstok, handmixer, extra waterkoker en oude sieraden!

Opruimen met Marie Kondo is een blijvend proces

Leef ik nu als een minimalist in een wit en clean huis? Ben ik nu volledig ‘ontspuld’? Nee, zeker niet. Zo rigoureus als Marie Kondo – alles in één keer het huis uit – ben ik (nog) niet te werk gegaan. Langzaamaan ontdoe ik mij van steeds meer spullen. In mijn huis kom ik steeds meer tot de kern van wat ik nodig heb en wat mij plezier geeft. Op dit moment levert dat veel meer spullen op dan de gemiddelde minimalist in zijn huis zal toestaan.

Misschien brengt mijn spullendetox mij over een tijd ook tot een ‘100 things challenge’ of een minimalistische ‘capsule wardrobe’. Dat zal mijn gevoel me tegen die tijd ook ongetwijfeld weer vanzelf vertellen. Daarop durf ik te vertrouwen.

Bewaar deze blog op Pinterest om later te herlezen:

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven