In De Doelen bezocht ik een concert van de Marokkaanse zangeres Oum en haar band. De muziek was prachtig, maar het was vooral het enthousiasme van de vier muzikanten dat me raakte. Het confronteerde me met mijn eigen gedachten en bracht me een mooi inzicht over werk en passie.
Het concert opent met een eerste nummer, waarna Oum wat over de muziek vertelt. Het is muziek van hun laatste album Zarabi, wat tapijten betekent. Het verwijst naar de tapijtwevers in een Marokkaans dorp. Het album is gewijd aan de inwoners van een woestijndorp, waarvan de vrouwen zich bezighouden met het weven van tapijten. Daar is het album ook opgenomen. In de woestijn, niet in een studio. De zangeres vertelt dat ze inmiddels drie jaar op tournee zijn met het album. Dit is een van de laatste voorstellingen, voordat ze weer aan een nieuw album gaan werken.
Ik denk vrijwel direct: wat jammer dat we een van de laatste voorstellingen zien. Drie jaar speelden de vier muzikanten al muziek van een en hetzelfde album. Nog maar even en ze mogen zich weer in een bijzondere setting in Marokko laten inspireren om nieuwe muziek te maken. Wat zullen ze daar nu naar uitkijken. Hun enthousiasme voor deze voorstelling zal na drie jaar en met dat vooruitzicht van Marokko wel minimaal zijn.
Ik wordt verrast. Tijdens de anderhalf uur van het concert leven de zangeres, percussionist, bassist en trompettist zich uit. Ze dansen op de muziek, zwepen elkaar op en gaan los op hun solostukjes. De stemmige Marokkaanse muziek met belletjes, trommels en voor mij onbegrijpelijke zang wordt met zo een passie en enthousiasme gebracht dat ik me geconfronteerd voel met mijn eerste gedachte.
Het enthousiasme is na drie jaar niet minder. Ze genieten van de muziek die ze maken. Ze genieten duidelijk van het samenspel en het samenzijn. Ze hebben het echt naar hun zin.
Is dit wat wordt bedoeld met de bekende inspirational quote “Do what you love and you’ll never have a problem with Mondays”? Of misschien ook neit. Want de work flow van de Marokkaanse band is daar nog een overtreffende trap van. Geen problemen hebben om je weekend af te sluiten en geen tegenzin hebben om maandag de werkweek weer te beginnen, valt in het niet bij de passie van deze muzikanten. Zij lijken echt precies te doen wat ze het leukst vinden. Zij kunnen drie jaar lang met elkaar muziek maken en hebben tijdens de laatste voorstellingen nog altijd zo ontzettend veel plezier daarin.
Het inspireerde me. Ik had de quote over de maandagproblemen altijd mooi gevonden. Ik gunde iedereen om werk te hebben dat zo leuk is, dat je maandag zonder tegenzin naar je werk gaat. Maar neem je daarmee niet genoegen met te weinig? Zin hebben in je werk en zonder tegenzin je werkweek beginnen, is mooi. Maar is het niet nog veel mooier als je plezier en passie en enthousiasme voor je werk hebt? “Do what you love and your work will bring you joy and happiness”?
Wat ik die avond in De Doelen op het podium zag, dat is wat ik iedereen vanaf nu gun in zijn werk.
